Op vrijdag 2 april was ik om 14.00 uur in de woning aan de Elfhuizen 16, verbonden met mijn woning aan de Spuiboulevard 137. Ik kwam naar beneden aan de kant van Elfhuizen en ging daar naar buiten. Ik zag Peter, hij was grafitti aan het maken op de gevel van onze woning, daarvoor had hij toestemming. Er kwamen twee vrouwelijke fietsagenten die tegen hem zeiden dat hij in overtreding was. Ze vroegen zijn gegevens. Ik zei dat hij niet in overtreding was en ik had hem als hoofdbewoner van het Koetshuis toestemming gegeven. De twee agenten gingen weg, nadat zij de gegevens van Peter hadden opgetekend. Peter is daarna doorgegaan met schilderen. Met Paul ging ik bij de overbuurvrouw stoelen halen. Toen ik met de stoel van de trap af beneden kwam, zag ik het kussen dat Paul droeg op de grond liggen. Er speelde zich iets af tussen Paul en twee agenten. Er waren twee mannelijke agenten gekomen. Die vroegen aan mij of ik daar (Elfhuizen 16) woonde. Ik antwoordde ‘nee, ik woon aan de andere kant’. Ik ben toen omgelopen en aan de andere kant in mijn eigen woning naar binnen gegaan. Ik ben doorgelopen via de zaal en heb de buitendeur van Elfhuizen, die dicht was, gebarricadeerd. Ik wist niet precies wat er aan de hand was. De agenten stonden buiten (Elfhuizen) voor een dichte deur. Toen ben ik naar het woonhuis Spuiboulevard 137 gegaan om die deur af te sluiten. Erna ben ik naar boven gegaan. Daarvandaan zag ik twee politiebusjes staan en veel agenten heen en weer lopen. Ze hadden schilden bij zich en knuppels.
Niet lang daarna kwamen ze het dakterras op en schreeuwden dat we op onze knieën moesten gaan zitten. Pjotr, Kelly, Pepijn en ik hebben gelijk gehoorzaamd.
Ik vroeg aan de agenten of er een huiszoekingsbevel was. Ik vroeg om dienstnummers en kreeg te horen dat ik mijn bek moest houden. Dat zei de agent die voorop liep, hij had zwart haar en hield een schild vast. Hij was ongeveer 30 jaar oud. Geen van de agenten heeft zich aan mij gelegitimeerd
We hebben daar even gezeten op onze knieën en in de tussentijd heeft de politie alle panden aldaar onderzocht. Het waren aparte woningen die met een dakterras met elkaar verbonden waren. De agenten onderzochten ook mijn woning. Toen ze daar uit kwamen, zagen ze Paul uit het raam hangen en wezen hem aan als de dader die ze zochten. Toen zijn ze naar boven gelopen in het pand waar Paul zich bevond. Agenten hebben niets gezegd over opstaan, maar ik ben toen opgestaan. Ik ben ook dat pand ingelopen. Op de gang kwam ik een andere agent tegen (kort blond haar).Ik kende hem van een kraakactie eerder die week. Ik was toen woordvoerder. We deden alles bij die kraakactie volgens de wet, maar deze agent had daar geen vrede mee en zei toen al, dat als het aan hem gelegen had we allemaal opgepakt waren. Hij had daar toen gehoord dat die buurvrouw dreigde de kampers bij ons langs te sturen. Op vrijdag, toen ik hem weer zag, zei hij tegen mij ‘hebben ze de kampers al langs gestuurd? Hebben ze je lekker te grazen genomen? Heb je klappen gehad?’
Ik liep achter hem aan naar beneden en heb de schade die bij de deur was aangericht opgenomen. Het glas was kapot en het slot ook. Een agent die een soort kroon op zijn mouw had in plaats van strepen, identificeerde zich toen als officier. Hij was ouder dan de andere agenten. Aan hem heb ik gevraagd een nieuw slot en nieuw glas te verzorgen. Later is een glaszetter gekomen die met planken de deur gerepareerd heeft. Er is niemand voor het slot langsgekomen. Hij gaf op dat moment via zijn radio de schade door aan zijn collega en vroeg om een glaszetter en een slot. Ik heb Paul vanaf het dakterras in het politiebusje zien zitten. Later bij de deur zeiden de agenten dat het ging om belediging van een ambtenaar in functie.
Het geheelheeft zich afgespeeld tussen het schilderen van Peter om 14.00 uur en het vertrek van de politiebusjes met Paul om 15.00 uur op vrijdag 2 april 2004.
Na het vertrek van de politie was er een complete panieksfeer in huis. Er waren in totaal tijdens het gebeuren ongeveer 7 bewoners in huis. Ik schat dat er zo’n 8 politieagenten bij betrokken waren.
Dordrecht 3 april 2004,
Pieter
